Lekcja: Modyfikacja bicia na 3/4 (2/4)

Akordy z poprzeczką barré

W dzisiejszych przykładach praktycznych pojawiają się już akordy, które zagrasz z użyciem poprzeczki barré.

A co to jest poprzeczka barré? – To palec wskazujący, ułożony na gryfie w ten sposób, że przyciska więcej niż jedną strunę.

Diagramy akordów barré w zasadzie możesz budować, wykorzystując wiedzę teoretyczną z pierwszej i drugiej lekcji.

Zacznę może od akordu b-moll. Diagram dla tego akordu będzie wyglądał tak:

Zauważ, że palce 2, 3 i 4 ułożone są w taki sam chwyt, jaki znasz z akordu a-moll z pierwszej lekcji z tym, że wszystkie są przesunięte o jeden próg dalej. Palec pierwszy ułożony wzdłuż I-go progu w akordzie b-moll pełni tę samą funkcję, co wybrzmiewające puste struny w akordzie a-moll. Można powiedzieć, że jest to transpozycja akordu. Teorię na ten temat poznałeś w 2-giej lekcji (teoretycznej).

Znając skalę chromatyczną i jeden układ akordu molowego, już możemy znaleźć każdy inny akord molowy wykorzystując chwyt z poprzeczką barré. Gdy przypomnisz sobie skalę chromatyczną, to zobaczysz jakie to proste. Łapiąc chwyt, jak w powyżej przedstawionym akordzie b-moll, ale przesuwając go na inne progi, uzyskasz następujące akordy:

Rzymska liczba poniżej nazwy akordu molowego oznacza tu próg, na którym chwytasz poprzeczkę barré.

Nam w dzisiejszej lekcji będzie potrzebny akord h-moll. Złapiesz go więc w ten sposób:

O takim chwycie mówi się, że jest akordem h-moll w 2-giej pozycji.

Ćwiczenie

Jako ćwiczenie dla Ciebie pozostawiam następujące pytanie: W jakiej pozycji należy zagrać powyżej omawiany chwyt, by był to akord d-moll?
(odpowiedź znajdziesz w diagramach akordów do tej lekcji :))

A teraz rodzi się pytanie: Jak łapać chwyty barowe, by struny nie brzęczały? Chyba nie ma dnia, by ktoś z uczestników kursu nie przysłał mi podobnego pytania… I pewnie myślisz, że skoro tak wiele osób zadaje to pytanie, to mam gotową odpowiedź :))) Niestety, tak nie jest. Pytanie jest zadawane przez początkujących na praktycznie wszystkich forach gitarowych. Też kiedyś zadawałem sobie to pytanie. Ja nie znam odpowiedzi i takowej nie widziałem w żadnym ze wspomnianych miejsc w sieci Internet czy literaturze.

Anegdota z morałem 🙂
– Jak się dostać do filharmonii – pyta przechodnia gość, trzymający w ręku bilet na koncert.
– Trzeba dużo ćwiczyć! – odpowiada przechodzień

Prawda jest taka, że każdy z nas ma trochę inaczej zbudowane palce i odpowiedź dla każdego jest trochę inna. Trzeba sobie to samemu wypracować i skorzystać z mądrości przedstawionej w anegdocie powyżej.

Nie będę jednak taki i coś Ci jednak doradzę:

Pierwsza i najważniejsza rada ode mnie, jest taka:
– graj te akordy jak najczęściej. Unikaniem grania ich (jak robi wiele osób) szybko nie znajdziesz rozwiązania.
Druga rada:
– kładź palec na gryfie trochę bokiem. Pamiętaj, że najczęściej chodzi o dociśnięcie jedynie dwóch strun na górze i jednej na dole gryfu lub odwrotnie – jednej na górze i dwóch na dole gryfu. Zwróć uwagę na dociskanie końcem palca i jego nasadą. Zauważyłem, że wielu początkujących gitarzystów całkiem niepotrzebnie stara się docisnąć wszystkie 6 strun nie uwzględniając tego, że np. w akordzie F-dur struny 3, 4 i 5 są dociskane kolejnymi palcami (środkowym, serdecznym i małym).
Trzecia rada:
– jeśli absolutnie nie możesz zagrać akordów z całą poprzeczką barré, to stosuj akordy w prostszej wersji na mniejszej liczbie strun, gdzie przynajmniej przez kilka strun jest przyciśnięta poprzeczką barré. Stosuj jednak tę radę jedynie, gdy musisz – np. masz zagrać dla ludzi (powiedzmy… występ przed rodziną). Przykładem takiego „uproszczonego” akordu jest wersja akordu F-dur zastosowana przez grupę The Animals w utworze „House of The Rising Sun” („Dom wschodzącego słońca”). Wzbudź ciekawość i znajdź oryginalny „teledysk” z 1964 roku. Zobacz, że rzeczywiście „maszerujący gitarzyści” na tym teledysku grają tę wersję akordu F-dur 🙂 Oni jednak grają z gitarą basową w składzie i to czego nie zagra gitara rytmiczna, to zostanie uzupełnione właśnie przez basistę.